Alex Ferguson bardzo pana chwalił za obronę strzałów m.in. Francesca Tottiego. Trudno znaleźć trenera, którego słowo znaczyłoby w futbolu równie dużo.
Pochwały Fergusona są dla mnie bardzo miłe, ale wiem, że takiej postawy się ode mnie wymaga na co dzień. Mam świadomość, w jakiej znalazłem się drużynie. Nie jest łatwo tak nagle wstać z ławki rezerwowych i zagrać na poziomie oczekiwanym przez trenera i kibiców najlepszego klubu w Anglii. W Manchesterze nie ma różnicy, czy gra się z Birmingham, Liverpoolem, Wigan czy Romą - gdy na stadionie jest 70 tysięcy widzów, trzeba dać z siebie wszystko. Jestem na to przygotowany.

Ma pan jakiś sposób na zmobilizowanie się w takich nagłych sytuacjach?
Nauczyłem się tego przez te wszystkie lata, kiedy siedziałem na ławce rezerwowych. Wiedziałem, że kiedy pojawi się szansa występu - czy to z powodu kontuzji Edwina van der Sara, jak teraz, czy z jakiegoś innego - nie mogę dać plamy. Taka okazja może się nie powtórzyć, a ja chcę zostać pierwszym bramkarzem Manchesteru. Może zabrzmi to nieskromnie, ale wiem, że nie wszyscy poradziliby sobie w takiej sytuacji jak moja. A ja znowu udowodniłem, że z presją sobie radzę.

Myśli pan, że takie mecze jak z Romą spowodują, że po zakończeniu kariery przez van der Sara Ferguson będzie szukał nowego bramkarza tylko jako zmiennika dla Kuszczaka?
O tym, że tak będzie, już wiem i mecz z Romą nie mógł wiele zmienić. Trener mówił nieraz, że wie, jak wartościowego bramkarza ma na ławce rezerwowych. Potwierdziłem jego słowa grą w poprzednim sezonie. Znowu nie będę skromny - nie przypadkiem znalazłem się w tym klubie. Muszę spokojnie czekać. Van der Sar jest jednym z najlepszych bramkarzy świata i nie jest łatwo z nim konkurować. Ja naprawdę świetnie prezentuję się na treningach, kiedy dostaję szansę gry, nie zawodzę, a mimo to rozumiem, że to Edwin jest na razie podstawowym bramkarzem. Tak będzie, gdy wyleczy kontuzję, podobno ma wrócić na mecz z Aston Villą 20 października.

Spokorniał pan.
Pewności siebie nigdy mi nie brakowało, ale nie należy jej mylić z głupim cwaniactwem. Moja rywalizacja z van der Sarem jest zdrowa i chcę ją wygrać. Na obozach przygotowawczych występowałem w całych meczach i kiedy dowiedziałem się, że Ferguson stawia jednak na Holendra, musiałem się pogodzić z osobistą porażką. Z presją i ambicjami jest jak z formą fizyczną, trzeba nad tym pracować na treningach.

Ciągle mówi się o panu młody zdolny. Zdolny pan jest, ale czy ciągle młody?
Tak i nie. Mam 25 lat i gdybym był zawodnikiem z pola, za młodego już nie można byłoby mnie uznać. Jednak kiedy Peter Schmeichel przychodził do Manchesteru, miał 26 lat i bronił przez następne dziesięć.

A pan od siedzenia na ławce rezerwowych mógłby się już dorobić odcisków.
Proszę spojrzeć, w jakich klubach siedziałem na tych ławkach, i zastanowić się, czy rzeczywiście było to marnowanie czasu. W West Bromwich broniłem przez cały sezon na bardzo wysokim poziomie i przeniosłem się z ostatniego klubu Premiership do pierwszego. Zgoda, bycie rezerwowym to dla mnie ciężka próba, ale mam przed sobą konkretny cel. W Manchesterze Ferguson ufa każdemu, kogo zdecydował się sprowadzić do drużyny. A że trener w Manchesterze zmienia się przeciętnie raz na 20 lat, o przyszłość jestem spokojny. Bycie człowiekiem takiego trenera to zaszczyt.